Sorry, Baby: Travmadan Sonra Hayat Devam Ederken
“Sorry, Baby” (Üzgünüm, Bebeğim), yazar, yönetmen ve başrol oyuncusu olarak üç rolü birden üstlenen Eva Victor‘un çığır açan ilk uzun metrajlı filmi. Sundance Film Festivali‘nde büyük beğeni toplayan bu bağımsız yapım, travma sonrası iyileşme sürecini alışılmadık bir dürüstlükle, yer yer keskin bir mizahtan ödün vermeden ele alıyor. Film, bir kadının yaşadığı **”kötü bir şey”**in ardından, hayatın etrafındaki herkes için nasıl devam ettiğini ve kişinin kendi iç dünyasında nasıl donakalabileceğini inceliyor.
12 Aralık 2025‘te sinemalarda gösterime girecek olan bu sakin, güçlü ve derin film, Eva Victor‘un Agnes karakteri üzerinden, içsel kederin, kayıp anların ve en önemlisi dostluğun iyileştirici gücünün dokunaklı bir portresini çiziyor. Film, alışılmadık kronolojik olmayan anlatı yapısı sayesinde, izleyicinin travmanın ve iyileşmenin düz bir çizgi olmadığını, aksine dairesel, tekrarlayan ve kaotik bir süreç olduğunu deneyimlemesini sağlıyor. Sorry, Baby, günümüz sinemasında travma anlatılarının basitleştirilmiş klişelerinden kaçınarak, çok boyutlu, ham ve gerçek bir deneyim sunuyor.
Parçalanmış Zamanlarda Bir Hayatta Kalma Hikayesi
Sorry, Baby‘nin özgünlüğü, konusunu bir olaydan çok, o olayın yarattığı boşluktan yola çıkarak işlemesinde yatıyor.
Agnes’in Donakalmış Dünyası
Filmin ana karakteri Agnes (Eva Victor), New England’da kırsal bir liberal sanatlar kolejinde edebiyat profesörlüğü yapmaktadır. Sakin bir ormanlık alanda, gri bir kedisiyle yalnız yaşar. Filmin özeti, yaşanan **”kötü bir şey”**in hayatını nasıl altüst ettiğini, ancak bu durumun çevresindeki herkesin hayat akışını değiştirmemesini anlatır.
Filmin hikayesi, genellikle kronolojik olmayan bölümler halinde ilerler, bu da Agnes’in parçalanmış anılarını ve duygusal donakalmışlığını yansıtır. Bu yapı, Travma Sonrası Stres Bozukluğu (TSSB)‘nun bellek üzerindeki etkisini ve iyileşmenin düzensiz doğasını ustaca sinema diline tercüme eder. İzleyici, Agnes’in hayatının farklı evrelerine atlar; bazen travmanın hemen sonrasına, bazen ise aradan yıllar geçtikten sonraya.
Sessiz Travma ve İyileşme Döngüsü
Agnes’in yaşadığı travma, bir üniversite öğrencisi olduğu yıllarda, saygın bir profesör olan danışmanı tarafından cinsel saldırıya uğramasıyla ortaya çıkar. Film, bu olayı göstermekten kaçınır; bunun yerine, olayın duygusal yankılarına odaklanır. Yönetmen Eva Victor, şiddetin kendisini değil, şiddetin bir insanın hayat kumaşında açtığı deliği göstermeyi tercih eder.
Agnes, travmanın yaşandığı coğrafyada kalarak (kolej ve çevresi), hem sabit hem de sıkışmış hisseder. Her gün işine giderken veya eski meslektaşlarıyla karşılaşırken, başkaları için görünmez olan bu tetikleyiciler ve hatırlatıcılarla çevrilidir. Filmin en çarpıcı kısmı, Agnes’in bu içsel kederle nasıl mücadele ettiğini ve adalet arayışının neden geleneksel bir intikam veya yasal yolla sınırlı kalmadığını gözler önüne sermesidir. Agnes’in, “onun hapse girmesini istemiyorum, çünkü bu onu daha iyi bir insan yapmayacak” gibi ifadeleri, sistemin mağdurları nasıl yalnız bıraktığını ve iyileşmenin kişisel bir iç mücadele olduğunu vurgular.
Dostluk ve Bağlantının Gücü
Agnes’in yolculuğunda en önemli çıpa, en iyi arkadaşı Lydie (Naomi Ackie) ve yeni tanıştığı komşusu Gavin (Lucas Hedges) gibi karakterlerdir.
- Lydie’nin Ziyareti: Agnes’in New York’tan gelen, hamile ve hayatında önemli bir dönüm noktasında olan arkadaşı Lydie’nin ziyareti, Agnes’in kendi yerinde saydığını fark etmesini sağlar. Lydie, duygusal dürüstlüğü ve sarsılmaz desteği ile Agnes’e travma sonrası oluşan yalnızlık hissini unutturur. Film, bu iki kadının arasındaki derin ve gerçekçi dostluğa büyük bir alan açar; çünkü Eva Victor’a göre film, **”dostluk hakkında”**dır ve bu sevgi, Agnes’in tekrar yaşama isteği duymasını sağlayan temel unsurdur.
- Yeni İlişkiler: Agnes’in komşusu Gavin ile yaşadığı, başlangıçta karmaşık ve mesafeli cinsel ilişki, onun başkasıyla bağlantı kurma ve yakınlaşma konusundaki zorluklarını gösterir. John Carroll Lynch‘in canlandırdığı Pete gibi sempatik bir sandviç dükkanı sahibi ise, tanımadık birinin nezaketinin bile iyileşme sürecinde ne kadar önemli olabileceğini gösteren, küçük ama anlamlı bir role sahiptir.
Eva Victor’un Özgün Sinema Dili ve Eleştirel Başarısı
Eva Victor’un Sorry, Baby ile yakaladığı başarı, yönetmenlikteki cesur ve incelikli yaklaşımından kaynaklanmaktadır.
Yönetmen ve Yazar Olarak Cesur Bir Çıkış
Eva Victor, filmi kendi kişisel travma deneyiminden ilham alarak yazmış ve yönetmiştir. Amacı, travmanın kafa karışıklığı ve içsel durgunluk evresini dürüstçe yansıtmaktı. Victor, filmini çekmeden önce hazırlık aşamasına büyük önem vermiş, sahneleri defalarca test etmiş ve kendisi oynamasına rağmen, bir yönetmen olarak bedeninin nereye konulacağını kendi seçerek kontrolü geri kazanma temasıyla kişisel bir bağ kurmuştur.
Filmin en büyük gücü, ağır bir konuyu ele alırken bile kuru, alaycı ve zekice bir mizahı korumasıdır. Bu kara komedi tonu, Agnes’in kendini küçümseyen ve çabuk düşünen kişiliğini yansıtırken, aynı zamanda izleyiciye en karanlık anlarda bile bir nefes alma alanı sunar. Film, trajediyi veya komediyi bağırmaz; ikisi de düşük perdeden, gerçekçi ve ham bir şekilde oradadır.
Eleştirmenlerin Gözünden: Sessiz Güç
Sorry, Baby, uluslararası festivallerde ve eleştirmenler arasında olağanüstü bir ilk film olarak kabul görmüştür. Sundance‘te Waldo Salt Senaryo Ödülü‘nü kazanması, senaryosunun anlatısal gücünün kanıtıdır. Eleştirmenler, özellikle şu yönlerini öne çıkarmıştır:
- Yapısal Mükemmellik: Filmin kronolojik olmayan yapısının, travma sonrası iyileşmenin düzensizliğini ve belleğin döngüselliğini başarıyla yansıtması.
- Ton Dengesi: Derin dramatik ağırlık ile kuru ve acımasız komedi arasındaki ince denge ve bu dengenin karakterin insani yönünü kaybetmemesi.
- Oyunculuklar: Eva Victor‘un kısıtlanmış ve incelikli performansı ile Naomi Ackie‘nin sıcaklık yayan ve keskin zekalı dost karakteri arasındaki derin kimya.
Eleştirmenler, filmin gösterişten kaçınan bir yaklaşımla, adaletin değil hayatta kalmanın önemini vurgulamasını takdir etmiştir. Film, travmanın mağduru bir kadını sembol ya da uyarı hikayesi olarak değil, kusurlu, komik ve inatla insan bir birey olarak gösterir. Sorry, Baby, bir çözüm sunmaz; sadece enkazın arasında gezinirken size eşlik eder ve iyileşmenin yavaş, çoğu zaman algılanamaz bir süreç olduğunu kabul eder. Eva Victor, bu filmiyle sinemada yeni ve parlak bir ses olarak kabul edilmektedir.
